W połowie lat 50. członkowie Europejskiej Unii Nadawców ustanowili komitet, którego celem było opracowanie wizji programu rozrywkowego, realizowanego wspólnie przez kraje europejskie. W styczniu 1955 roku w Monako komitet pod przewodnictwem Marcela Bezençona - szefa Telewizji Szwajcarskiej - przedstawił pomysł powołania konkursu piosenki, wzorowanego na Festiwalu w San Remo. 19 października 1955 roku podjęto decyzję, że pierwsze "Eurovision Grand Prix" odbędzie się wiosną 1956 w Lugano (Szwajcaria). Oto jakie przemiany przechodził od tamtej pory Konkurs Piosenki Eurowizji:
1956 - pierwszy festiwal z tablicą punktową i otwartym głosowaniem. Wśród krajów uczestniczących w pierwszej edycji tego konkursu znalazły się: Belgia, Francja, Włochy, Luksemburg, Holandia, Szwajcaria i Niemcy Zachodnie. Każdy kraj mógł przedstawić dwie piosenki, nie było ograniczeń w kwestii języka, w którym je wykonywano, każdy utwór mógł trwać do trzech i pół minuty. W jury zasiadało po dwóch przedstawicieli każdego państwa i każdy juror oceniał piosenki w skali 1 do 10, również piosenkę z własnego kraju. Konkurs okazał się wielkim sukcesem promocyjnym.
1957 - Znacznie zmieniono zasady. Udział wzięło 10 państw, każde przedstawiło jedną piosenkę, wykonywaną przez najwyżej dwie osoby. W każdym kraju zasiadało 10-osobowe jury, przekazując telefonicznie swój głos na jedną tylko piosenkę, z wykluczeniem piosenki własnego kraju. Po raz pierwszy dokonano wręczenia nagrody Grand Prix.
1958 - Tradycją stało się, że kraj wygrywający organizuje następną edycję Konkursu (poza kilkoma wyjątkami w kolejnych latach). Niektóre z piosenek konkursowych zdobyły wielką popularność w swoich krajach. włoska utwór "Nel blu dipinto di blu" (Volare) stał się światowym hitem.
1959 - Liczba uczestników wzrosła do 11. Wprowadzono zakaz zasiadania w jury dla zawodowych kompozytorów i wydawców. Pierwszy raz na eurowizyjnej scenie pojawiają się bliźniaczki, były to reprezentantki Niemiec, Alice i Ellen Kessler
1960 - Liczba uczestników wzrosła do 13. Wprowadzono zasadę, że jurorzy podczas próby generalnej mają dostęp tylko do przekazu dźwiękowego. Zwycięska piosenka "Tom Pillibi" stała się międzynarodowym przebojem.
1961 - Udział wzięło 16 państw. Pierwszy raz zdarzyło się, że wokalista wykonał część piosenki w obcym dla niego języku.
1962 - Skrócono dopuszczalny czas trwania utworu do trzech minut. Każdy juror mógł nagrodzić trzy piosenki, przyznając (anonimowo) 3, 2 i 1 punkt. Łączne głosy wszystkich 10 jurorów przekładano na głos całego jury z danego kraju, przyznającego punkty w podobny sposób.
1963 - Po raz pierwszy producentem programu została kobieta. Liczbę członków w każdym jury zwiększono do 20, liczbę nagradzanych piosenek - do 5.
1964 - Przywrócono liczbę 10 członków w jury. Jury miało do dyspozycji 9 punktów, które mogło rozdzielić między dwie lub trzy piosenki (przyznając odpowiednio 6 i 3 lub 5, 3 i 1 punkt).
1965 - Liczba uczestników wzrosła do 18. Konkurs wyemitowały kraje socjalistyczne. Po raz pierwszy jeden z wykonawców zaśpiewał całą piosenkę w obcym dla niego języku.
1966 - Wprowadzono wymóg śpiewania w języku ojczystym. W jury mieli zasiadać również eksperci w dziedzinie muzyki rozrywkowej, wyłączając jednak kompozytorów, wydawców i producentów. Pierwszy raz na scenie pojawia się wokalistka nie w sukience, lecz w spodniach. Była to Norweżka, Kleveland
1967 - Udział wzięło 17 krajów. Przywrócono system głosowania w postaci z roku 1957.
1968 - Cliff Richard zajął drugie miejsce z piosenką "Congratulations".
1969 - Aż cztery piosenki z szesnastu otrzymały taką samą ilość głosów i Grand Prix. Salvador Dali opracował reklamę Konkursu. Trzecie miejsce zajął 12-letni chłopiec z Monako. Kolejnego organizatora wyłoniono w drodze losowania.
1970 - Udział wzięło jedynie 12 państw. Zasady uzupełniono na wypadek remisu: zwycięskie piosenki miały być wykonane ponownie, a członkowie jury, z wyjątkiem jurorów z zainteresowanych państw, mieli głosować przez podniesienie rąk. Pierwsze zwycięstwo Irlandii, która potem wygrywała jeszcze sześciokrotnie.
1971 - Liczba uczestników wzrosła do 18. Wprowadzono limit liczby wykonawców utworu: 6 osób. Zmieniono system głosowania redukując liczbę członków każdego jury do dwóch, jeden z jurorów poniżej a drugi powyżej 25. roku życia. Każdą piosenkę oceniali w skali od 1 do 10.
1972 - Konkurs zorganizowano w Szkocji, a reprezentant Irlandii wykonał piosenkę po gaelicku.
1973 - Wzmocnionego bezpieczeństwa wymagał udział Izraela, który był jednocześnie pierwszym krajem spoza Europy w Konkursie Piosenki Eurowizji. Cliff Richard zajął trzecie miejsce. Przywrócono możliwość śpiewania w dowolnym jezyku, ta reguła jednak została anulowana w roku 1977 i ponownie przywrócona w roku 1999
1974 - Udział wzięło 17 państw; Francja wycofała się z powodu śmierci prezydenta Pompidou. Liczbę członków każdego jury rozszerzono do 10. Wprowadzono zasadę równego podziału na kobiety i mężczyzn, osoby do i powyżej 25 lat (dopuszczalny wiek jurorów: 16-60 lat). Każdej pisence jurorzy przyznawali od 1 do 5 głosów. ABBA ze Szwecji jako pierwsza grupa w historii wygrywa konkurs, na czwartym miejscu znalazła się Olivia Newton-John.
1975 - Udział wzięło 19 państw. W każdym jury zasiadło 11 osób; głosy całego jury przedstawiano w formie zachowanej do dziś: kolejno 12, 10, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2 i 1 punkt.
1976 - Spośród 18 uczestniczących państw, pięć państw nieanglojęzycznych zaprezentowało utwór po angielsku. Brytyjska piosenka "Save your kisses" wygrywa konkurs i staje się międzynarodowym hitem.
1977 - Przywrócono wymóg śpiewania w języku ojczystym, zanim to się jednak stało, dwa państwa zgłosiły już piosenki w języku angielskim i zostały dopuszczone.
1978 - Liczba uczestników wzrosła do 20. Pierwszy raz zwyciężył Izrael.
1979 - Udział wzięło 19 państw. Delegatów i wykonawców objęto szczególną ochroną, w związku z napiętą sytuacją w Jerozolimie.
1980 - Wśród 19 uczestniczących państw znalazło się Maroko. Zwyciężył Johnny Logan z Irlandii.
1981 - Liczba uczestników wzrosła do 20. Konkurs był transmitowany w Egipcie.
1982 - W tej edycji Konkursu udział wzięło tylko 18 państw. Zwyciężyły Niemcy Zachodnie.
1983 - Liczba uczestników wyniosła 20. Na drugim miejscu znalazła się Ofra Haza z Izraela. Pierwszy raz transmisja trwała dłużej niż 3 godziny. Konkurs wyemitowano w Australii.
1984 - Udział wzięło 19 państw, a zwycięstwo przypadło Szwecji.
1985 - Po raz pierwszy Konkurs był przekazywany do innych krajów wyłącznie drogą satelitarną, bez wykorzystania naziemnej sieci Eurovision. Prowadzącej Lill Lindfors spada sukienka w czasie wyjścia na scenę, jednak tylko pozornie był to błąd.
1986 - W 30. jubileuszowej edycji Konkursu udział wzięło 20 państw.
1987 - Liczba uczestników wzrosła do 22. Ponownie zwyciężył Johnny Logan.
1988 - Udział wzięło 21 państw. Liczbę członków kazdego jury rozszerzono do 16, z równym podziałem na kobiety i mężczyzn, po cztery osoby w przedziałach wiekowych 15-25 lat, 26-35 lat, 36-45 lat i od 46 lat; z wykluczeniem osób zawodowo związanych z przemysłem muzycznym i przedstawicieli stacji telewizyjnej. Każdy juror przyznawał piosenkom od 1 do 10 punktów. Zachowano system końcowej prezentacji wyników. Grand Prix zdobyła poźniejsza międzynarodowa gwiazda Céline Dion z utworem "Ne partez sans moi" reprezentującym Szwajcarię.
1989 - Liczba uczestników wzrosła do 22. Minimalny wiek wykonawcy ustalono na 16 lat. Pierwszy raz zwyciężyła socjalistyczna Jugosławia.
1990 - Tzw. "pocztówki" między piosenkami prezentowały artystów w ich krajach. Zwycięzcą tej edycji został Toto Cotugno z Włoch.
1991 - W pocztówkach artyści wykonywali fragmenty znanych włoskich piosenek. Współprowadzący finał Toto Cotugno miał problemy językowe podczas procedury głosowania, były też problemy techniczne. Nad sytuacją zapanował przedstawiciel EBU. Dwie piosenki otrzymały tą samą ilość punktów, o zwycięstwie zadecydowała liczba maksymalnych ocen.
1992 - Liczba uczestników wzrosła do 23. Kompozytorem zwycięskiej piosenki z Irlandii był znów Johnny Logan.
1993 - Rozpad Jugosławii zwiększył liczbę uczestników do 25. Pierwszy raz kraje, które zajęły miejsca na końcu rankingu nie miały możliwości brania udziału w konkursie za rok. Irlandia zwyciężyła po raz piąty.
1994 - Wśród 25 uczestniczących państw znalazły się po raz pierwszy: Estonia, Węgry, Litwa, Polska, Rumunia, Rosja i Słowacja. Z rekordową ilością 226 punktów zwyciężyli Irlandczycy. Drugie miejsce zajęła Edyta Górniak. Riverdance staje się najbardziej popularnym pokazem w przerwie eurowizyjnej.
1995 - Irlandia zorganizowała finał trzeci raz z rzędu. Udział wzięły 23 państwa. Od tamtego czasu stałym przedstawicielem EBU podczas finału jest Christine Marchal.
1996 - Z powodu wielkiej liczby chętnych do udziału państw przyjęto limit 23 uczestników, a kwalifikacji do finału dokonywały 8-osobowe jury w każdym kraju, które otrzymały do przesłuchania taśmy z wszystkimi zgłoszonymi utworami. W finale po raz siódmy zwyciężyła Irlandia.
1997 - Zasadę kwalifikacji krajów do uczestnictwa w finale zmieniono tak, by każdy kraj mógł uczestniczyć przynajmniej raz na dwa lata. Do następnej edycji kwalifikował się kraj zwycięski, 17 krajów z największą średnią liczbą punktów z ostatnich pięciu lat (z pominięciem edycji, w których kraj nie uczestniczył) oraz siedem krajów, które przeszły roczną przerwę i wypełniły obowiązki biernych udziałowców. W pięciu krajach po raz pierwszy zamiast jury głosowali widzowie.
1998 - Liczba uczestników wyniosła 25. Celem większego zaangażowania publiczności w przebieg finału, oficjalnie wprowadzono system teległosowania, przeprowadzony z powodzeniem w większości krajów. Choć jest on kontrowersyjny, sposób jego realizacji obowiązuje do chwili obecnej. Na wszelki wypadek zachowano zapasowe 8-osobowe jury. Kilka technicznie nieprzygotowanych krajów miało tradycyjne 16-osobowe jury. Grand Prix otrzymała Dana International z Izraela, która jeszcze kilka lat wcześniej była mężczyzną. Zamieszanie na scenie wywoływał Guildo Horn z Niemiec.
1999 - Zniesiono wymóg śpiewania w języku ojczystym, zniesiono również wymóg zapewnienia orkiestry przez organizatora finału. Liczba uczestników spadła do 23. Na stronach internetowych EBU zamieszczono nagrania video piosenek. Z powodu problemów formalnych nie powiodły się próby wydania składanki CD z utworami konkursowymi, z której dochód przeznaczonoby na rzecz uchodźców z Kosowa. W tym samym roku pojawia się również tzw. BIG 4
2000 - 12 tysięcy osób na widowni oglądało prezentację 24 uczestników, wśród których z powodu małej liczby punktów nie było reprezentanta Polski. Po raz pierwszy wydano składankę CD z piosenkami konkursowymi. Microsoft zrealizował transmisję internetową finału. Debiutującą Łotwę reprezentował zespół BrainStorm.
2001 - Zmieniono zasady kwalifikacji krajów do następnej edycji tak, aby brane były pod uwagę jedynie punkty uzyskane w ostatnim finale. Dzięki temu wstępna lista uczestników następnej edycji znana była już po zakończeniu głosowania. Szczegółowe zasady opisane są w obowiąującym regulaminie. Rekordowa liczba 38 tysięcy widzów oglądała finał Konkursu na stadionie Parken w Kopenhadze. Sporą niespodzianką było zwycięstwo Estonii. Łącznie 23 kraje wzięły udział w Konkursie, transmisję internetową powierzono Yahoo!, a wydana po raz drugi składanka powtórzyła ogromny sukces poprzedniej płyty. Bardzo słaby wynik Polski nakłonił Telewizję Polską do organizacji narodowej preselekcji w roku 2003.
2002 - Konkurs po raz pierwszy zorganizował kraj z dawnego bloku komunistycznego (nie licząc Jugosławii). Udział wzięły 24 państwa. Aż 10 państw transmitowało konkurs w roli biernego uczestnika, co ożywiło dyskusję nad zmianą formuły konkursu. Zwycięstwo Łotwy było jeszcze większym zaskoczeniem niż wygrana Estonii rok wcześniej.
2003 - W konkursie wzięła udział rekordowa dotąd liczba państw - aż 26. Zadebiutowała Ukraina. Konkurs prowadziły łotewskie gwiazdy - Marie N oraz Renars Kaupers. Zespół Ich Troje zdobył dla Polski 7 miejsce - najwyższe miejsce Polski po 1994 roku. Wygrała Turcja. Rosję reprezentowała grupa Tatu. Wielu do dzisiejszego dnia uważa ten konkurs za najlepiej zorganizowany i zrealizowany. Był to ostatni konkurs w klasycznej, jednodniowej formule.
2004 - Po raz pierwszy konkurs składał się z dwóch części: półfinału w środę oraz finału w sobotę. Dzięki temu mogło w nim wziąć udział aż 36 państw. Do czternastki zakwalifikowanej do finału w nagrodę za miejsce w 2003 roku, dołączyła dziesiątka zakwalifikowana w półfinale. Trzy państwa nie wyemitowały półfinału - była wśród nich także Polska. Powszechnie krytykowano realizację dźwięku podczas obu części konkursu. Triumfowała Ruslana z Ukrainy.
2005 - Gospodarzem jubileuszowego, pięćdziesiątego konkursu była Ukraina. Wzorem poprzedniej Eurowizji, finał poprzedził półfinał, z którego zakwalifikowało się dziesięciu wykonawców. W konkursie udział wzięło 39 państw, zadebiutowały Bułgaria oraz Mołdawia, po przerwie powróciły Węgry, zaś w ostatniej chwili zrezygnował Liban, na który EBU nałożyła pięcioletni zakaz uczestnictwa w Eurowizji. Zwyciężyła reprezentantka Grecji Helena Paparizou z utworem "My number one" - zdobyła 230 punktów.
2006 - Konkurs odbywający się w Grecji poprowadzili Maria Menounos i Sakis Ruwas (reprezentant Grecji w 2004 i 2009). Na scenie w Atenach zaprezentowali się wykonawcy z 37 krajów, w tym z debiutującej Armenii. Podczas półfinału wykonana została tysięczna piosenka w historii Eurowizji. W tym roku zmieniono zasadę prezentowania wyników z danego państwa. Punkty od 1 do 7 automatycznie wyświetla się na tablicy, zaś prezenter czyta tylko trzy najlepsze noty. W konkursie zwyciężyła fińska grupa Lordi, zdobywając 292 punkty - tyle samo punktów zdobyli w półfinale. Był to pierwszy hardrockowy utwór, który wygrał Eurowizję. Polskę po raz drugi reprezentowała grupa Ich Troje, której nie udało się zakwalifikować do finału.
2007 - Konkurs odbywał się w Hartwall Areena w Helsinkach. Udział w nim wzięły 42 państwa. Zadebiutowały Czechy, Serbia, Gruzja oraz Czarnogóra, zaś wycofało się Monako. Nowością wprowadzoną w tym roku były "Dzikie Karty", które uprawniały pierwszym pięciu półfinalistom i trzem pierwszym finalistom wybór pozycji startowej w finale. Zwyciężyła reprezentantka Serbii - Marija Šerifović z utworem "Molitva", która reprezentowała Serbię. Drugie miejsce zajęła drag queen reprezentująca Ukrainę - Verka Serdiuczka.
2008 - Odbywająca się w Belgradzie Eurowizja należała do rekordowych pod względem ilości uczestników. W konkursie udział wzięły 43 kraje, zadebiutowały Azerbejdżan i San Marino; zrezygnowała Austria. W tym roku wprowadzono dwa półfinały, w związku z czym zagwarantowany udział we finale miały tylko państwa "Wielkiej Czwórki" i zwycięzca z poprzedniej edycji - Serbia. Z każdego półfinału przechodziło 10 państw: 9 z największą ilością głosów oraz jedno dzięki tzw. "Dzikiej Karcie". Zwyciężyła Rosja reprezentowana przez Dimę Bilana, który z utworem "Believe" zdobył 272 punkty. Polska po raz pierwszy zakwalifikowała się do finału.
2009 - Eurowizja w Rosji to kolejne zmiany. System głosowania w półfinale nie uległ zmianie. W finale zaś wprowadzono jury, które miało 50% głosów. W konkursie udział wzięły 42 kraje. Powróciła Słowacja, zrezygnowało San Marino, Gruzja została zdyskwalifikowana. Reprezentanci wystąpili na największej do tej pory eurowizyjnej scenie. W konkursie najgorzej wypadły Czechy, które nie zdobyłu ani jednego punktu. Wygrał utwór "Fairytale" w wykonaniu Alexandra Rybaka reprezentującego Norwegię. Rybak otrzymał rekordową ilość 387 punktów. Norwegia była pierwszym krajem z Europy Zachodniej, który po 2000 roku zwyciężył.
2010 - Gospodarzami konkursu byli Norwegowie. W tym roku wprowadzono kolejną nowość w zasadach głosowania. Jury z 50% udziałem w głosowaniu wprowadzono już w półfinałach, zaś telewidzowie mogli oddawać swoje głosy już od momentu prezentacji pierwszego utworu. W konkursie usłyszeć mogliśmy reprezentantów 39 państw. Po rocznej nieobecności powróciła Gruzja, zrezygnowały: Andora, Czarnogóra, Czechy i Węgry. Reprezentant Hiszpanii Daniel Diges, decyzją dyrektora Konkursu, musiał powtórzyć swój występ, ponieważ podczas prezentacji na scenę wkroczył "Jimmy Jump" znany z zakłócania imprez sportowych (m.in MŚ2010). Ostatecznie zwyciężyła Niemka, Lena Meyer-Landrut, która wykonała utwór "Satellite" zdobywając 246 punktów.